روایتی از پیاده روی جاماندگان اربعین در گیلان چند مسیر و یک مقصد
شمال برگ: پیاده روی جاماندگان اربعین حسینی که از 10 سال پیش هر سال در گیلان برگزار می شود، امسال نیز با حضور پرشور مردم از گلزار شهدای رشت تا گلزار شهدای آستانه اشرفیه اجرا شد.
خبرگزاری مهر، گروه استان ها- مهسا ساقی بیرق: ۱۰ سال است که هر سال همزمان با اربعین حسینی، عاشقان خاندان (ع) در گیلان از گلزار شهدای رشت تا گلزار شهدای آستانه اشرفیه پیاده روی جاماندگان اربعین را برگزار می کنند؛ مراسمی که به یاد پیاده روی زائرین کربلا شکل گرفته و فرهنگ زیبا و شور اربعین را در شمال کشور زنده نگه می دارد. سال جاری نیز ۲۳ مرداد ماه در هوایی خنک و بارانی جمعیت مشتاقی با دل هایی پر از ارادت و اشک، مسیر عشق را گام برداشتند تا ازراه دور حال و هوای کربلا را در شهر های خودشان زنده کنند.
صبحی معنوی در گلزار شهدای رشت
ساعت ۸: ۱۰ بامداد اربعین با رسیدن به گلزار شهدای رشت آسمانی ابری و هوایی خنک بر فضا حکمفرما بود؛ بر خلاف روزهای گرم گذشته نسیمی آرام در بین جمعیت جریان داشت. صدای مداحی «دورت بگردم، دور حرمت» که از بلندگوهای گلزار پخش می شد، فضای معنوی و شور حسینی را بیشتر به دل ها می نشاند. با این که سال جاری توفیق حضور در پیاده روی برایم حاصل نشد، اما بعنوان بدرقه کننده زائرین جاماندگان آمدم. گلزار هنوز خلوت بود و چند نفر که تازه رسیده بودند، چای گرم موکب ها را در دست داشتند و با عشق به اباعبدالله جان می گرفتند. این موکب ها که بخش مهم و اصیل مراسم اربعین هستند، نه تنها قوت جسم بلکه قوتی معنوی برای عزاداران فراهم می کنند؛ چیزی شبیه آیه شریفه «فلینظر الانسان الی طعامه» که نشان داده است خوراک ما تنها قُوت جسم نیست بلکه روح و روان ما را هم می سازد.
موکب ها، قوت جسم و جان عزاداران
در کنار من چهار پسر نوجوان ایستاده بودند که بطری های آب و خاکشیر را در دست داشتند؛ شاید مادرانشان برای پیشگیری از گرمازدگی آنها را آماده کرده بودند و شاید خودشان آگاهانه شب قبل یادآوری کرده بودند که آب و خاکشیر بردارند. اما صدای غرش آسمان نوید باران را می داد و دیگر احتیاجی به آب و خاکشیر نبود؛ بارانی که رحمت خداوندی بود و در هوایی که چند هفته ای از گرما و خشکی گذشت، دل ها را جلا می داد.
یاد و نیایش در کنار مزار شهدا
داخل گلزار شهدای رشت، فضایی معنوی بر پا بود گروهی از خانم ها کنار مزار شهدای مدافع حرم نشسته و با دلی آکنده از ارادت دعا می خواندند فاتحه ای برای شهدا و نغمه ای از عشق به امام حسین (ع) در هوا پیچیده بود به سراغ مزار شهید نقیبی راد رفتم، جایی خلوت و مناسب برای تماشای حال و هوای جمعیت.
بتدریج جمعیت افزوده شد خانم ها بیشتر از آقایان بودند، اما از هر قشر و سنی در راه دیده می شدند بچه هایی با کوله های مدرسه که برای تبرک همراهشان آورده بودند، در کنار خانواده ها و دوستان گرد هم آمده، دعا می خواندند و نجوا می کردند خادم ها و انتظامات با کارت های شناسایی آماده خدمت بودند و شور و شعفی مانند چهره زائرین واقعی کربلا در میان شرکت کنندگان موج می زد.
پرچم ها و سربندها؛ نشان عشق به مکتب حسینی
پرچم ها و چفیه ها که کنار دست صاحبانشان بود، نشان از عشق و ارادت آنها داشت؛ باآنکه به کربلا نرسیده بودند اما یاد اربعین و پیاده روی عاشقان کربلا را در این راه زنده نگه داشتند. در ایام قبل شاهد کاروان های راهی کربلا بودیم، اینجا اما فقط پرچم و سربند نبود؛ بلکه احساس و عشق به امام حسین (ع) بود که تمام فضا را پر کرده بود.
آغاز حرکت در زیر باران رحمت
زمان حرکت فرا رسید باران نم نم شروع شد؛ انگار خداوند هوای مردم دیار باران را داشت که بعد از هفته ها گرما، این باران و هوای خنک را هدیه کرد. طلبه ای جوان قرآن را بر سر زائرین گرفت و آنها با دلی آرام از زیر قرآن رد شدند تا مسیر پیاده روی آغاز شود. همراهی با زائران؛ سایه پرچم های اباعبدالله بر سر دل ها میان جمعیت، خانمی سالخورده نظرم را جلب کرد که چتری بر سر داشت مزین به دو پرچم؛ یکی قرمز و منقش به نام حسین (ع) و دیگری مشکی. کوله ای مشکی بر دوش داشت که عکس شهید سلیمانی، شهید ابو مهندس و یکی از شهدای گیلانی روی آن نصب شده بود. سربندی با نوشته «السلام علیک یا اباعبدالله» به زیبایی نمایان بود. لبخند و برق چشم هایش نشان می داد که سال ها دل در گرو مکتب امام حسین (ع) دارد پرچم روی چترش نوشته بود: «زیر علمت امن ترن جای جهان است.» این نمادها، حتی در باران، حال و هوای مراسم را گرم تر و پرشورتر می کرد.
کودکان، کسبه و همراهی بی وقفه مردم
کودکان با پرچم های کوچک ایران شادی می کردند و مغازه داران جلوی در مغازه هایشان ایستاده بودند و با نگاه محبت آمیز، زائرین را بدرقه می کردند. این همراهی جامع نشان از پیوند عمیق فرهنگی و اجتماعی مردم گیلان با این آیین عاشورایی داشت.
پایان راه؛ اما آغاز دلتنگی های دل
به انتهای پل جانبازان که رسیدم، دل پر از احساس و اشک، زائرین را نظاره کردم صدای مداحی و اهتزاز پرچم اباعبدالله در پشت سرشان، نشانه ای بود از آن که اگر پای جسم از قافله جامانده، دل ها همیشه در رکاب امام حسین (ع) خواهند بود. پیاده روی جاماندگان اربعین در گیلان نمایشی است از عشق، ارادت و وفاداری به مکتب حسینی؛ جشنی که گرچه جسم در کربلا نیست، اما دل ها همه جا، با یاد و نام امام حسین (ع) در سفرند و پیوند عاشقانه شان را زنده نگه می دارند.
منبع: شمال برگ
این مطلب شمالبرگ را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترینهای مرتبط در شمالبرگ
نظرات بینندگان شمالبرگ در مورد این مطلب